De verwarring over wat we bij plechtigheden met z’n allen moesten zingen in dit land begon in 1898, toen Wilhelmina als koningin werd beëdigd. Ze had een persoonlijke afkeer  van het lied dat bij haar mannelijke voorgangers zo populair was. De Koningen Willem I, II en III gingen voor “Wien Neêrlands bloed in d’adren vloeit, van vreemde smetten vrij”. De tekst hiervan was geschreven door drogist en verfhandelaar H.W. Willems. De melodie kwam van muziekpedagoog J.W. Wilms. Dit lied was in 1816 aangewezen na een prijsvraag voor een nieuwe hymne, nadat de Fransen er definitief uit waren gegooid en Willem I weer voet had gezet op een Nederlands strand. Met “vreemde smetten” werden in het jonge koninkrijk, net na het verdrijven van de Fransen, pro-Franse gevoelens bedoeld. Later is men deze zinsnede heel anders gaan interpreteren.

Maar Wilhelmina had dus een andere smaak en wilde het geuzenlied Wilhelmus horen, toen zij werd ingehuldigd. Aldus geschiedde en daarmee keerde dit lied na een lange tijd terug als volkslied. Helaas vergaten de toenmalige bestuurders dit vast te leggen in het wetboek en duurde het 34 jaren om dit te regelen (op 7 mei 1933).

De KNVB trok zich van die regel niets aan bij de eerste de beste gelegenheid voor de interland Nederland-België in 1933 en liet doodleuk “Wien Neêrlands Bloed” klinken. Dit leverde de Bond een stevige uitbrander op. Tot overmaat van  ramp werd een toch al vervelende wedstrijd met 1-2 verloren en Nic Akkermans schreef in zijn verslag dat het een half uur voor het einde ook nog ging gieten. Een voetbaldag met alleen maar narigheid voor de Nederlanders.

Uit “En toen was er sport: verhalen uit de geschiedenis” van Jurryt van de Vooren uit 2005.